مروارید اندیشه کمیجان

این وبلاگ تصمیم دارد با بنیه کارشناسی و کمک مجموعه ای از کارشناسان خبره و اندیشمندان، توانمندیهای ویژه و منحصر به فرد را با بیان علمی و کارشناسی در حوزه شهرستان کمیجان به تصویر کشیده و منعکس نماید.

مروارید اندیشه کمیجان

این وبلاگ تصمیم دارد با بنیه کارشناسی و کمک مجموعه ای از کارشناسان خبره و اندیشمندان، توانمندیهای ویژه و منحصر به فرد را با بیان علمی و کارشناسی در حوزه شهرستان کمیجان به تصویر کشیده و منعکس نماید.

آیین سوگواری سرور و سالار شهیدان در شهرستان کمیجان - سر زمین نایب الحکومه ها

مقدمه:

قرار داشتن مرکز شهرستان در نقطه تلاقی دو جاده اصلی منطقه و مناطق همجوار که سهولت دسترسی    و عبور مسافران را از  مسیرهای میان بربین شهر های :همدان،قم،اراک،ساوه وملایر موجب گردیده ،از قدیم الایام منجر به شکل گیری 

ادامه مطلب ...

فراخوان و دعوت از پزشکان برای همیاری در شهرستان کمیجان

 فراخوان و دعوت از پزشکان برای همیاری  در شهرستان کمیجان

       از قدیم تعداد نفرات قابل توحهی از  تحصیکردگان  شهرستان کمیجان در رشته های پزشکی متخصص بودند و بویژه در  سالهای قبل از انقلاب تابستانها را در باغات و مزارع خود در کمیجان سپری می کردند و به موازات تابستان گذرانی در باغ و قلعه خود در  صندلی  وزیر سایه درخت و فضای فرحناک و مشجر و کنار نهر آب به طبابت مردم بطور کاملا رایگان نیز می پرداحتند،اطبایی چون مرحوم  دکتر سید مرتضی لقمانی،دکتر بهادری،دکتر میر هاشمی وسایر پزشکان  به ارائه این خدمت صادقانه و رایگان می پرداختند و بیماران روستاهای  مناطق مجاور مانند  قهاوند ،خنداب  وفراهان نیز علاوه بر سطح شهرستان(فعلی) به این اطباء حاذق و متحصص  و نیکو کار و الگو بدون تحمل هزینه و مشقت مراحعه نموده و درمان می شدند .

      بهتر است  اکنون نیز که تعداد پزشکان  ومتخصص شهرستان در شهرهای بزرگ مثل تهران و کلانشهرها ی دیگر دهها برابر آنموقع شده و شهرستان از فضا و تاسیسات  و تجهیزات در مانی بر خوردار است متخصصان حوزه  درمان که لااقل زادگاهشان این شهرستان است(مقیم داخل و خارج از کشور) با انسجام و ایجاد تشکل مردم نهاد  و با یک حرکت هماهنگ و خیر خواهانه  این  کار نیک و خدمت صادقانه را دوباره احیا نمایند،که محاسن این قدم خیر اینست که هم پزشکان اوقات فراغت را در زادگاه خود میگذرانند و هم خدمتی به همشهریان ارائه میدهند و ...... زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست

هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد     ........ با سپاس احمد آزادنیا